Onze afrikaanse droom gaat eerder stoppen.

Hallo allemaal,

Ja onze droom stopt waarschijnlijk wat eerder dan gepland, maar laat ik bij het begin beginnen. De laatste keer dat we schreven waren we vertrokken bij Madame Rose omdat dit voor ons te heftig was. We zijn nadat we op onze reisblog hebben geschreven na een hotel gegaan om even bij te tanken. Maaike had ondertussen voor ons iets nieuws gezocht een project van haar vriendin Maartje. Zij heeft samen met haar vriend Titus een project om straatjongeren op te leiden tot schoenmaker. De 9 jongens  wonen bij het project,krijgen engelse les en rekenen en worden opgeleid tot schoenmaker. Dus donderdag  op tijd naar bed om de volgende dag dan toch echt  aan onze droom te gaan werken en die te vervullen, hier helpen in een project en iets betekenen voor de plaatselijke bevolking op kleine schaal.

Vrijdag 25 januari

Na een heerlijke nacht in het hotel hadden we om 10.00 afgesproken om met Maartje en Maaike te bekijken of dit iets is wat bij ons past. We waren eigenlijk al gelijk enthousiast toen we het hoorde omdat dit toch beter bij ons past. Maar het liep anders, de dochter van de zus van Martin   belde met het nieuws dat het slecht ging met de zus van Martin. Ze is al wel langer ziek en ligt in het verzorgingstehuis, maar we  hadden niet verwacht dat dit zo snel achteruit zou gaan.Toch in overleg besloten om dit vanuit Ghana  te volgen en af te wachten. In de tussentijd proberen we van iedere dag te genieten, pluk de dag, het komt zoals komt en het gaat zoals het gaat. Na dit nieuws zijn we dus met Maartje naar haar project gegaan om te kijken wat ze allemaal doen en wij voor hun kunnen betekenen. Met gemengde gevoelens luisterde we naar haar, want onze gedachten waren ook in Nederland bij de zus van Martin en haar kinderen. Maar wat mooi wat ze daar doen, dit is waar we naar op zoek waren. De kleintjes waar ik zo graag mee knuffel hebben ze daar niet maar op straat zijn zoveel lieve kinderen die met je willen spelen en knuffelen dat ik daar mijn momenten wel pak. Na een goed gesprek besloten dat we nog paar dagen in het hotel blijven en vanaf maandag bij Maartje en Titus gaan wonen om hun in ieder geval te helpen met het gehele project, van administratie, organisatie, financien en opleidingsplannen. Maar ook praten met de jongens van het project ze helpen waar kan, helemaal ons ding. Hebben die dag nog geprobeerd een beetje te ontspannen, contact gehad met Nederland om  alles weer op een rijtje te zetten. Want het is wel erg heftig allemaal, we hebben in December pas onze zwager afgegeven en nu dit. Die avond was gepland om met zijn allen een avondje uit te gaan met alle vrijwilligers, besloten om toch mee te gaan om onze gedachten wat te verzetten.. Dit was erg gezellig moet ik zeggen, vooral de laatste club waar we naar toe gingen. Suus een van de vrijwilligers had mobiel laten vallen in een put, jawel van meer dan meter diep. Nou is een telefoon hier wel handig kan ik jullie vertellen. De mannen dus aan het kijken hoe of dat ze dat ding weer uit de put konden krijgen. Dit duurde toch wel lang, dus Maartje,Maaike en ik toch maar vast de club in op te kijken of het leuk was. Leuke ontvangst,stond een stand om whisky te proeven red label. Nou samen met de brabantse meid Maartje was dat feest geloof me, heb nog nooit zoveel verschillende variaties met whisky geproefd. In de club zelf, was leuk maar laat ik zeggen niet meer voor de oudjes Loes en Martin. Dus wij na een kwartiertje lekker buiten gaan zitten met Star bier om te genieten van de rust en de mensen die in en uit liepen. Ja dan merk je toch dat je wat ouder bent dan de vrijwilligers en contactpersonen hier. Rond de klok van half 5 lagen we moe in ons bed en voelde weer eens alle spieren in ons lijf van het dansen en ons hoofd van de alcohol .

Zaterdag 26 januari

Na een goede nachtrust uit de veren om naar Kumasi te gaan, want ons motto was wel pluk de dag we willen van ieder moment dat we hier nog zijn genieten. Ook wilde ik graag al wat souvenirs kopen en met name een ghanese jurk voor mij en Martin een ghanse blouse voor ons alles op een hoop feestje in maart. Voor de lunch kwamen we  bij toeval in het soort guesthouse wat me erg bekend voor kwam, ik zeg Martin ik  heb een dejavue, ben hier eerder weggeweest. Dat klopte want hier waren we twee jaar terug ook met onze dochter Nikki tijdens onze rondreis geweest, wat bijzonder is in zo grote stad als Kumasi. Omdat we toch nog erg moe waren van de nacht ervoor op tijd terug naar Hotel om maar weer eens  bij te slapen. We moesten van de hoofdweg naar ons hotel nog een 15 minuten lopen, je kan wel een taxi bellen maar dit zijn eigenlijk ook de mooiste momenten. Alle mensen spreken je aan, kinderen willen met je spelen. In de ochtend hadden we gezien hoe ze  tizet aan het maken waren, dit is voedsel wat eigenlijk uit het noorden komt en is het goedkoopst om te maken. En dat het goedkoop moet zijn begrijp als je ziet hoe groot die familie is die daar woont. Gezellig even met ze gekletst, de kinderen nog een lekker snoepje gegeven. Dat zijn voor ons ook de momenten waar we beide erg van genieten. Die avond vroeg naar bed om toch nog wat uurtjes van de dag ervoor in te halen.

Zondag 27 januari.

Vroeg uit de veren wat we gingen vandaag kijken hoe ze hier echt Kente maken, dit is echt prachtig stof wat ze weven, en daarna zouden we nog cacao boerderij bezoeken. Op weg in de trotro ( het meest voorkomende vervoermiddel hier) naar Tec waar we zouden overstappen om naar Adanwonase te gaan. Werd ik gebeld door Maaike onze contactpersoon hier van de organisatie of ze het leuk vonden of zij ook mee gingen. Kony haar man was er blijkbaar ook nog nooit geweest, tuurlijk harstikke gezellig, dus uitgestapt in tec, en verder in de luxe airco auto van Kony, want de trotro heeft geen airco echt niet. Na een ritje wat iets langer duurde dan gepland ( ongeveer 40 km omgereden) kwamen we aan bij de gemeenschap die dus Kente weven. Gelijk toen ik de auto uit stapte wilde een kindje mijn flesje met water, waar nog klein beetje inzat. En dat geef je, geloof me want kinderen hebben hier niet zoveel dus een simpel plastic flesje is voor een kind al een kadootje.Geweldige rondleiding gehad, zelf alles mogen proberen en uiteraard ook nog een klein kleedje gekocht. Het is namelijk erg kostbaar maar wel erg mooi. Er zijn ongeveer 2500 wevers die allemaal werken voor deze gemeenschap, en al het geld wat het oplevert word dus ook weer verdeeld aan de gezinnen die er wonen. Dit is dan weer iets wat ons erg aanspreekt, je moet mensen hier niet willen veranderen of zeggen we gaan het zo of zo doen, maar zorgen dat ze voor hun zelf kunnen zorgen. De cacaoboerderij is voor Ghanese zeg maar het goud, dit levert als ze een goed seizoen hebt dus goed op. Maar de chocola die ze er van maken ook erg lekker, vol van smaak, dus chocola liefhebbers kom naar Ghana al is het maar voor de chocola. Na een leuke middag nog heerlijk gegeten samen met Maaike, Kony en hun zoontje Milan. En daar ondervond ik dan echt het toppunt van gastvrijheid. Vroeg of ze een toilet hadden maar bleek niet zo te zijn, maar plots komt de jongen terug kom maar we hebben wel een toilet. Wat bleek ik werd meegenomen naar een huis, ik denk waar hij zelf woont, moeder die zich aan het wassen was werd uit de douche gezet zodat ik als blanke van de toilet gebruik mocht maken. Dat lieve mensen is dus echt toppunt van gastvrijheid, waar wij als Nederlanders misschien nog iets van kunnen leren. Het was een heerlijke dag waar we gewoon weer voor 500% van hebben genoten. Op de weg naar huis weer 15 minuten lopen naar ons hotel kwamen we langs een feestje, iemand was jarig. Gelijk werden we uitgenodigd om mee te dansen en dat laat ik me geen twee keer zeggen. Want niks is leuker dan met de plaatselijke bevolking op te trekken, hun gewoontes te zien maar vooral hun enorme gastvrijheid en vriendelijkheid mee te mogen maken. Aangekomen bij het hotel bleek ook nog een feest te zijn, gelijk word je opgenomen en mag je meedoen. Maar hier toch het meest gespeelt en gedanst met de kleintjes uit de buurt. Die staan dan heel bescheiden aan de kant te kijken want zijn niet uitgenodigd. Uiteraard nog contact gehad met Nederland hoe het met de zus van Martin gaat, dit is rustig, maar in ons hart leven we erg mee met de familie en blijft het soms moeilijk om hier te zijn.

Maandag 28 januari

Titus kwam ons om half 10 ophalen om ons naar zijn huis te brengen waar we de tijd verblijven tot we echt terug moeten naar Nederland ivm de zus van Martin. Gelijk zijn we met Maartje aan de gang gegaan om ea op een rij te zetten omdat we hun nog zoveel mogelijk willen helpen. Dus echt aan de slag, daadwerkelijk iets doen voor de mensen hier en dat voelde erg fijn. We zijn op ons plaats en genieten van alles wat ons overkomt. Bij hun wonen ook nog Garvin en Cezar neven van Titus, erg toffe gasten. Garvin studeerd nog en Cezir helpt Titus met alle voorkomende werkzaamheden bij het project. Die avond was er weer een voetbalwedstrijd van Ghana, en omdat het weer light off was op zoek naar een plaats waar ze een generator hebben. Erg druk natuurlijk want het hele dorp gaat dan daar tv kijken. En weer maak je dan de gastvrijheid mee, zaaltje zat vol maar wij werden meegenomen naar hun slaapkamer en daar zaten we dan met nog een paar ghanesen en een fles bier naar de wedstrijd te kijken. En zelfs ik die echt niks maar dan ook helemaal niks aan voetbal vind heb genoten, maar meer dat ik in iemand zijn slaapkamer naar een wedstrijd zit te kijken. Later knijpen we elkaar dan en zeggen, wat zijn we toch bevoorrecht om dit allemaal te mogen meemaken, zo intens. Thuisgekomen bleek Maartje een karaoke set te hebben, lachen zeg. Aangesloten en heerlijk meegezongen met al die nederlandse liedjes, heerlijk. En dan blijkt dat Maartje ook nog een prachtige stem heeft, dus heb ik wijzelijk af en toe mijn microfoon uitgezet. Moe naar een dag vol indrukken naar bed om de volgende dag verder te gaan met de plannen.

Dinsdag 29 januari

Martin is heel de dag met Titus meegegaan die een afspraak had op de universiteit. Hij doet buiten zijn werk voor de stichting ook nog een studie wat hem het hele weekend kost. Natuurlijk kwam hij te laat, typisch afrikaans maar deze keer was hij echt te laat. Dus veel tijd kwijt en je moet de volgende dag gewoon terugkomen. Ook hebben ze samen nog het project bezocht om te kijken hoe het met de jongens gaat het bouwen van het kippenhok etc etc. En natuurlijk hebben ze even een barretje bezocht om te chillen met een lekker koud pilsje.Het was een dag met zoveel indrukken, maar wel echt afrikaans volgens Martin. Ik heb die dag met Maartje dingen op een rij gezet, vooral op administratief gebied waar ze graag mee geholpen werd. Na contact met de mannen hebben wij samen Jollofrijst gemaakt, wat hier ongeveer 2 uur duurt en bij ons 25 minuten.. Voor mij smaakte het gewoon een beetje naar risotto. Ondertussen was het bier op wat inhield dat we in de avond dus ergens nog een biertje zijn gaan drinken. Weer een leuke dag waar we toch weer veel hebben bereikt door dingen voor hun helder te krijgen. Het was een dag die ze ons niet meer afpakken en we in onze rugzak meenemen vol ervarigen.

Woensdag 30 januari

Na een lekker ontbijtje weer aan de slag  voor het project, we willen vandaag ea wat meer inzichtelijk krijgen. Bv hoe ver is een jongen met zijn opleiding, hoe gaan we de verkoop van schoenen op een rij zetten, wat zijn de kosten en wat moet je dan vragen. Op woensdagmiddag komen altijd alle vrijwilligers bij elkaar bij Maaike en Kony om hun ervaringen uit te wisselen. Omdat we niet weten hoe lang we nog kunnen blijven besloten dat Martin niet mee zou gaan en Maartje zou verder helpen. Altijd leuk om de andere vrijwilligers te ontmoeten en te kijken hoe hun ervaringen zijn geweest. Had voor Bertha en Britt en Vera nog een tasje gemaakt met knutselspullen die zij op hun project kunnen gebruiken omdat wij nu niet met kleintjes werken. Na een gezellig ritje terug met de trotro,verkeerd uitgestapt, dus Maartje gebeld heeft Garvin me even opgepikt. Want de weg terugvinden naar hun huis is voor ons echt nog te moeilijk met al die straatjes, nou straatjes met zandpaden met diepe gaten en andere oneffenheden. Thuisgekomen bleek het hier ook een erge enerverende dag te zijn geweest. Martin heeft van dichtbij meegemaakt dat de cultuurverschillen als je als Nederlandse met een Ghanees bent getrouwd  of samenwoont toch wel erg groot zijn. Wij zien dingen anders, maar omdat dit project door een Nederlandse stichting word betaald zal toch af en toe verantwoording moeten worden afgelegd. Dit is voor hier erg moeilijk, hier gebeuren veel dingen ad-hok en van plannen hebben ze vaak nog nooit gehoord. Maar gelukkig na een paar glaasjes wijn en ieder was weer afgekoeld zoals wij dat dan zeggen, naar bed om de volgende dag weer verder aan de slag te gaan. Ook nog contact gehad vandaag met Nederland hoe het daar allemaal ging, en dingen samen met hun gedeeld.

Donderdag 31 januari

Zit nu bij Maartje op de laptop dit verhaal te schrijven, hoop dat straks internet werkt kan ik het op onze reisblog zeten.  Martin is al weer druk met schema’s maken. Titus en Maartje zijn al weer op het project geweest. Wij gaan vanmiddag  naar project om ea te bespreken met de schoenmaker die de jongens het schoenmaken leert. Ik zal me meer bezig houden met een jongen die van de week plots paar dagen weg was en nu even aan de workshops mag deelnemen. Het is namelijk nog  niet bekend waarom hij weg was, de jongens moeten namelijk wel verantwoording afleggen, en word afspraken met ze gemaakt. Ga hem helpen als dat lukt met wat engels en rekenen. Ook werden we zonet geconfronteerd met  geld wat hier vaak niet is, elektra was niet betaald dus ze kwamen afsluiten. Op verzoek van Maartje ben ik naar ze toegegaan om te zeggen dat ze niet konden afsluiten. Wij hier niet woonden en de huiseigenaar pas rond drie uur thuis zou zijn. Nou dan komt toch die toneelervaring van ruim 30 jaar weer goed van pas. Want conslusie we hebben nog steeds elektra alleen nog een achterstallige betaling. Maar dit komt dan wel weer goed als er schoenen zijn verkocht die de jongens hebben gemaakt op het project. Wij merken dan dat het niet makkelijk is om hier te wonen, geld speelt hier zo’n grote rol. Want vaak is er gewoon geen geld, ook niet  voor die nederlandse meid die met een ghanees is samenwoont. Die eigenlijk maar een ding wil dat het project slaagt, veel word al vaak uit hun eigen zak bijgelegd. En dan ja kan het gebeuren dat je de elektra even niet kon betalen van je eigen huis. Dus heb ik,vind ik zelf vandaag een goede daad verricht,  nog steeds elektra wat fijn is. Waarom, omdat anders de ventilator niet werkt en het  hier zo’n 35 graden is en dat toch met name voor Martin vaak wel warm is. Ik als warmteliefhebber sla er me wel doorheen.

We hopen nog even te kunnen blijven, en genieten daarom iederde dag voor 6 weken tegelijk, ons motto is en blijft pluk de dag, geniet vandaag want je weet niet wat het morgen brengt.

Bedankt voor alle leuke lieve reacties op ons reisblog, en tot???? Loes en Martin