Weer thuis in Nederland.

Zoals beloofd zou ik nog een slotverhaal schrijven, en dit word het moeilijkste verhaal wat ik, wij  hebben geschreven. Want onze, eigenlijk mijn grote droom eindigt met  name voor mij toch wel met een kater. Hadden we  wel naar huis moeten gaan, gezien de berichten die we kregen uit Nederland wel. Met de zus van Martin gaat het nog steeds slecht maar hoe lang dit nog gaat duren, weten we niet En dat maakt het allemaal zo dubbel en moeilijk zeker voor mij. Martin, die pakt zijn leventje in Nederland weer makkelijk op. Zondagavond met onze zoon gelijk naar studio sport kijken en gisteravond dinsdag al weer naar de bestuursvergadering van zijn voetbalclub Beerse Boys. Terwijl ik nog met mijn hart, ziel en gedachten in Ghana ben en nog niet klaar was,ben met mijn droom. Ieder van ons beleeft het dus op zijn eigen manier. Je kunt nooit een zelfde droom overdoen, al zeggen mensen van wel, je hebt altijd maar één 1e keer. Dat je het voelt, het ruikt, het hoort en het proeft. Dus zoek ik nu naar de reden waarom het is gegaan zoals het is gegaan, en daar kom ik nog wel achter. Alles is namelijk voorbestemd in je leven, althans dat is mijn overtuiging, Martin heeft daar zo zijn gedachten over en dat is  ook goed.

Het was heerlijk om  onze zoon weer te zien, mijn zus, schoonzus  die pas sinds december weduwe is. Ons prachtige huis, wat ben je dan bevoorrecht, zeker als je de levensomstandigheden in Ghana ziet.. De opluchting van de dochter van de zus van Martin dat wij er waren. Martin zijn zus die een glimlach op haar mond kreeg toen ze hoorde en zag dat wij er waren. Weten dat onze mooie dochter over paar weken weer thuis is. En leest dat zij er ook toch weer naar uitkijkt om terug te zijn in Nederland.

Ik persoonlijk put nu dus ook mijn energie, kracht uit die dingen en de grote rugzak met ervaringen die ik samen met Martin heb mogen ontvangen in het prachtige Afrikaanse land Ghana.

De glimlach op de snoetjes van de kinderen als ik ze een knuffel gaf, of gewoon gedag zegde.Hoe blij Maartje was met de hulp van Martin, we weten dat het nu de goede kant op gaat met het project. Ze haar gevoel volgt, en dat is iets wat een mens altijd helpt met moeilijke beslissingen nemen. De jongens van het project blij waren met hun plastic slippertjes die ze van ons kregen. De vrouwen in de buurt die me iedere dag met een grote glimlach gedag zegde. Of de trotse naaister die mijn prachtige Ghanese jurk maakte in één dag, en zag hoe ik daar in straalde. De gezelligheid bij de wekelijkse bijeenkomst met de vrijwilligers bij Maaike en Kony. Hoe Bertha een van de vrijwilligers nu haar draai begint te vinden in het drukke Kumasi. De voetbalwedstrijden van Ghana, die we zagen in de slaapkamer van een gastvrije Ghanees, of die ik keek samen met Maartje bij de jongens op het project. En hoe blij ze waren met een glaasje cola en wat pinda’s, die heerlijke straatschoffies. We mochten helpen met de vis binnen halen op het strand, de heerlijke koude Star biertjes die we dronken bij iedere gelegenheid. Of de stralende trotse snoetjes van de kinderen uit de buurt met hun voetbalshirts die wij voor ze hadden meegebracht. Martin die getuige is van echte zuinigheid,  namelijk de condoom die in zee werd gewassen. Het is zoveel om op te noemen, de vele lieve reacties die we kregen op dit reis blog. Maar vooral denk ik terug en ben enorm dankbaar dat mijn manneke Martin met me mee ging. Hij zich volledig liet meevoeren in mijn droom, mij steunde als ik het moeilijk had. Zonder vragen dingen deed, zelfs een Ghanese dans leerde op mijn verjaardag. Die we ondertussen ook al weer compleet zijn vergeten, maar hij het wel deed speciaal voor mij.Hij als niet ritmisch persoon het veel beter deed dan ik, ook het trommelen.

We in maart nog een mooi feest mogen geven, omdat we al meer dan 25 jaar lief en leed samen delen, Martin dan de mooie leeftijd van 60 heeft bereikt,en ons gezinnetje dan weer compleet is.

Het er toch maar eens van moet komen dan we samen met onze kinderen die mooie reis gaan maken die al lang op ons verlanglijstje staat. We zeker hopen nog eens terug te gaan om af te sluiten waar we mee zijn begonnen. We Maartje dan hopelijk weer zullen zien,  we weer heerlijk met haar dan een karaoke avond hebben, maar vooral hoe het met haar project is, de jongens te ontmoeten. Madame Rose nog eens in onze armen te sluiten, de meest onzelfzuchtige lieve vrouw die we ooit in ons leven hebben  mogen ontmoeten.

We weten dat we het  de komende tijd nog zwaar zullen krijgen, afscheid moeten nemen van weer iemand in onze familie die te jong is. Dit alles een plekje zal moeten krijgen in ons leven, dat met deze ervaring ons leven nog mooier en rijker is geworden dan dat het al was, hoe moeilijk dan ook.

Bedankt lieve mensen voor jullie lieve spontane soms gekke reacties. Ons motto blijft het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat, pluk de dag je weet nooit of je morgen nog krijgt.

Liefs Loes en Martin.

ps.. De laatste twee foto’s zijn alles zeggend, over hoe het was, en hoe we het met z’n tweetjes hebben beleefd.